Onlangs had ik een sessie waarbij ik zelf gecoacht werd, waarbij er een opstelling werd ingezet. De coach nam mijn plek in om te ervaren wat er gaan de was en het eerste wat deze zei, met een zeer verbaasde blik in haar ogen, was ’Hoezo werk JIJ op een financiële afdeling?’
‘Hoezo werk ik op een financiële afdeling?’ Nou gewoon, daarom. Uhm.
’s Avonds bleef die vraag maar door mijn hoofd spoken. Hoe was ik daar eigenlijk terecht gekomen? Ik moest ineens terugdenken aan een workshop die ik had gevolgd van The School of Life tig jaren geleden. Ik weet niet meer precies hoe die workshop heette, maar iets in de richting van Love your job of a job you love. Tijdens die workshop gingen we op onderzoek hoe je terecht was gekomen bij die baan die je op dat moment had. Verbazingwekkend kwam uit het onderzoek dat de meeste van ons er zeg maar ‘ingerold’ zijn. Dat bleek ook niet zo gek, want bijna 80% van de werkende mensen zijn op een of andere manier via via aan een baan gekomen of zijn aan een studie begonnen, omdat een broer of zus of vrienden ook die studierichting volgenden of iemand uit jouw familie- of vriendenkring iemand kende die iemand nodig had voor een bepaalde baan.
En dat geldt dus ook voor mij.
Als klein kind wilde ik altijd iets met dieren gaan doen. Best logisch, want wij hadden niet alleen zelf huisdieren, maar ook de andere familieleden hadden allemaal een of meer huisdieren. (Huis)dieren stonden heel centraal in onze familie. En dus besloot ik dat ik dierenarts wilde worden. Nou ja, heel even dan. Al heel snel had ik door dat je dan ook dieren pijn zou moeten doen (injectie geven, opereren, etc). Of nog erger; laten inslapen. No way! Dan maar dierenartsassistente! Of toch niet, want ook die moeten wel eens zulke handelingen doen of bijstaan. Oké, dan een dierenzaak beginnen. Ja! Dat was het! Maar dan moest ik dieren verkopen zonder te weten waar die terecht zouden komen…
Misschien dan dierenoppas?
Op mijn 11de vroeg ik aan een lerares, toen we een dag beroepskeuze hadden, welke opleiding je nodig had om begrafenisondernemer te worden. Ik heb nog nooit een lerares zo verbaasd zien kijken en toegeven dat ze geen idee had. ‘En waarom wil je dat worden?’, vroeg ze mij. ‘Die zijn al dood en merken niets of klagen niet als je ze pijn doet of iets verkeerd doet, waardoor ze dood zouden kunnen gaan.’, aldus mijn antwoord, met in mijn achterhoofd de reden waarom ik geen dierenarts wilde worden. Maar dat had ik er niet bij verteld. Lichtelijk in shock dook de lerares weg in een groot boek vol informatie over beroepen en bijbehorende opleidingen. Tot de dag van vandaag heb ik nog steeds geen antwoord van haar gekregen.
Op het voortgezet onderwijs had ik geen idee was ik wilde gaan doen. Daarbij kwam ook nog dat wij op dat moment in het buitenland woonde waar maar een beperkt aantal opleidingen waren. Dus als ik iets anders zou willen dan het gangbare, dan zouden we of moeten gaan verhuizen naar Nederland of naar een buitenlandse school gaan, niet zeker wetende of ik die opleiding zou kunnen afmaken, omdat er een moment zou komen dat wij sowieso terug naar Nederland zouden moeten gaan.
Toen dat moment kwam en we terugverhuisden naar Nederland, had ik nog steeds geen idee wat ik wilde gaan doen.
En dus keek ik naar mijn broer, want hij wist wel wat hij wilde gaan doen.
Daarop besloot ik hetzelfde te gaan doen. Tijdens het laatste jaar van die opleiding, zag ik een reportage over een kunst restaurateur, die liggend op een stellage, een plafonschildering aan het restaureren was. Ik was gefascineerd. Dit was het! Dit was wat ik wilde gaan doen. Ik ging op onderzoek uit welke opleiding ik nodig had en wat ik ervoor moest doen. Echter kwam ik er al snel achter dat juist de vakken die daar belangrijk voor waren, nu bepaald niet de vakken waren die in mijn ‘comfortzone’ lagen. Bovendien was mijn bijna afgeronde opleiding alles, behalve een de juiste vooropleiding. Dat zou inhouden dat ik weer helemaal opnieuw zou moeten gaan beginnen. En ook dat de kans zeer groot was dat ik die opleiding deels zelf zou moeten betalen. Ik was op dat moment vakkenvuller om even een beeld te schetsen met een nog lopende studieschuld. Dus dat ging hem niet worden.
Ik heb mijn opleiding met tegenzin afgerond met nog steeds geen goed beeld wat ik er eigenlijk mee wilde gaan doen. Wederom kwam mijn broer in beeld, die op dat moment een bijbaan had in een meubelzaak. Hij vroeg op een zaterdag of ik zijn lunch wilde brengen, die hij vergeten was. Bij het binnenlopen in de winkel, werd ik niet naar de kantine gestuurd, maar naar het kantoor van de bedrijfsleider. Daar werd mij gevraagd of ik zin had om als kassière aan de slag te gaan. Binnen een paar jaar was ik doorgegroeid naar bedrijfsleider en mocht ook de boekhouding doen voor die winkel. En zo rolde ik dus in een omgeving vol cijfertjes en rapportages.
Ik maak onderdeel uit van die 80%, die via via aan de slag is gegaan in een werkgebied, waarvan ik als klein kind nooit van gedroomd had. Ook geen interesse voor had.
Is mijn kinderdroom daarmee compleet in diggelen gevallen?
Niet helemaal, want met veel liefde en plezier pas ik, sinds mijn tienerjaren, geregeld op de huisdieren op van buren en familie.
En mijn jongvolwassendroom? Nee, ik restaureer geen schilderijen, maar ik heb wel een passie voor schilderen. En ik ‘restaureer’ oude (gedachte) patronen, zodat de ander zich kan ontdoen van alle ongewenste en verstikkende lagen ‘verf’ en weer haar/zijn echte zelf kan laten zien aan de wereld.
En die vraag dan waarom ik op een financiële afdeling werk? Comfortzone? Ingegroeid? Geaccepteerd? Of omdat ik het stiekem toch best leuk vind om te doen, ondanks dat sommige verbaasd vragen of ik er wel voor in de wieg gelegd ben (iets met universum en het grotere plan…).
En jij? Hoe ben jij terecht gekomen daar waar je nu bent? Hoor jij bij de 80% of 20%? En in hoeverre zijn er raakvlakken met jouw kinderdroom ‘Later als ik groot ben, dan…’?
