Ik kan mij zo weer dat gevoel naar voren halen van die zondagmiddagen dat ik naar het verhalensalon ging. Het begon al met het opzijschuiven van het gordijn waarmee het zaaltje achter in het café afgescheiden werd van het drukke, rumoerige bargedeelte.
Er hing in dat zaaltje zo’n andere sfeer
Het rook er zelfs anders. De lichtinval door het smoezelige dakraam tekende bizarre figuren op de grond en muren. En de oude kaarsenhouders aan de muur gaven de ruimte een tijdloze uitstraling.
In twee, soms drie halve cirkel stonden er oude, houten stoelen. Bij sommige was het vernis aan het bladderen en moest je oppassen dat je geen halen in je broek of rol kreeg als je ging zitten. Hier en daar lag een kussentje op een stoel, waarbij de onuitgesproken afspraak gold dat deze voor de wat oudere luisteraars waren.
Er waren geen tafeltjes om je kop koffie of thee op te zetten. Deze diende je op de grond te zetten. En elke keer wanneer iemand langs wilde, moest je even opletten dat je bij het opstaan en weer zitten, niet je kopje opstootte. En als het dan een keer misging, maakte dat niet echt iets uit. Op de houten plankenvloer was door de jaren heen zoveel gemorst dat er een soort mozaïek was ontstaan van kringen en verkleuringen.
Meestal stond er al iemand van de organisatie je op te wachten om je te begroeten en te vragen om plaats te nemen. Pas wanneer iedereen er was, werd er even heel kort doorgenomen wat er die middag op het programma stond en als laatste werd, onder groot applaus, de verhalenverteller erbij gehaald en voorgesteld.
Zodra deze zijn of haar plek innam, was er meteen die stilte. Die afwachtende, gespannen stilte. De magie van het vertellen kon beginnen…
Als iemand mij zou hebben gezien, zou hij of zij mij hebben zien zitten op het puntje van de stoel. Mijn ogen groot vol verwondering, vreugde, verbazing en met een glimlach van een klein kind, die voor de eerste keer een vlieger ziet dansen aan de lucht. De hele buitenwereld bestond niet meer, er was alleen plek voor de woorden die gesproken, gefluisterd en soms geschreeuwd werden. Soms zelfs gehuild. En ik voelde ze allemaal.
Als klein kind had ik dat al
Ik was zo gefascineerd door verhalen. Mijn moeder die uit sprookjes boeken voorlas, de lerares op de kleuterschool die verhaaltjes vertelde tijdens de kringgesprekken, de geschiedenisleraar op het voortgezet onderwijs, die als een krijger voor de klas stond, met een speer en schild in zijn handen, en vol overgave vertelde over de veroveringen van de oude romeinen, de TV serie The Storyteller van Jim Henson (waarin John Hurt, die rol vertolkte van de Storyteller, samen met zijn pratende hond, zittend voor een openhaard, je meenam op spannende en grappige avonturen). En nu nog ik helemaal meegezogen worden in sprookjesachtige films, waarin een wereld vol magische wezentjes centraal staan. Het liefst in de bioscoop.
Helaas worden die zondagmiddagen van toen al jaren niet meer georganiseerd en moet ik het nu doen met de stem, die via mijn koptelefoon, de verhalen voorleest welke de verteller zelf of iemand anders heeft geschreven. Het is een compleet ander genre verhalen, in een compleet andere setting. Zelfs de verhalen, die vol magie zitten, raken mij niet zo, zoals toen. Ik mis de schrik, de opluchting, de handgebaren, het spontane lachsalvo, de lichaamstaal, de mede-zucht van diegene naast je. Ik mis de verhalenverteller.
En dan bedenk ik mij
Misschien wordt het wel tijd voor mijn eigen verhalensalon. Waarbij ik het gordijn aan de kant schuif zodat jij intrede kunt doen in die magische wereld, waarbij je mee mag vliegen op de woorden van de verhalenverteller…But that, my friends, is another tale for another time.
