“Language does not only communicate what we’re feeling but actually shapes the feeling” (Brene Brown)
Taal is door de eeuwen heen meer en meer een hulpbron geworden, misschien zelfs wel de hulpbron, om dat te vertalen of vorm te geven wat wij intern ervaren. Dankzij de variëteit aan woorden, kunnen wij meer en meer vertellen over wat wij denken, voelen en ervaren aan de ander. Geweldig toch?
Dat zou je zeggen, maar hierin ligt ook meteen een gevaar. Hoe meer woorden je gaat gebruiken, hoe groter de kans is dat je een woorden gaat gebruiken waardoor de ander verder af komt te staan van wat je eigenlijk wil vertellen.
Een klein testje; Hoeveel woorden kun jij je bedenken om een vorm van blijdschap uit te drukken?
Vijf? Tien? Twintig? Of nog meer?
Doe nu eens je ogen dicht, zeg die woorden hard op en ervaar wat er in jouw lichaam gebeurt en/of maak er een plaatje in je hoofd bij wat het beste past bij dat woord.
Heb je bij alle woorden dezelfde lichamelijke sensatie en hetzelfde beeld in je hoofd? Of wijkt het van elkaar af? Heb je bij het ene woord een ander plaatje in je hoofd dan bij een ander woord?
Het lastige aan taal is dat de ene persoon er meer mee heeft dan een ander. En de grootte van je woordenschat is ook meteen de beperking waar je tegen aan loopt, wanneer je probeert een emotie of een ervaring aan de ander te beschrijven. Doordat jij jouw woorden gebruikt, kan het anders of verkeerd geïnterpreteerd worden. Anders om geldt dat ook. Wanneer jij juist een hele grootte woordenschat beheerst en graag hier indruk mee wil maken of wil inzetten om nog meer verduidelijking eraan te geven, kan het zijn dat je de ander in jouw verhaal verliest.
Behalve de grootte van je woordenschat is er nog iets grappigs met taal. De woorden die je gebruikt om een emotie te omschrijven, bepalen jouw gedrag. Dit komt omdat emoties verbonden zijn aan je biologie, biografie, gedrag en achtergrondverhaal. Dit wil zeggen; Dat wat jij lichamelijk voelt, geleerd hebt tijdens je opvoeding, wat je laat zien en welk verhaal je erbij hoort of ziet, bepaalt hoe jij daarop gaat reageren in gedrag.
Wanneer jij vroeger te horen kreeg dat je niet moest huilen en je niet zo moest aanstellen, zul jij heel anders gedragen wanneer je verdriet ervaart, dan iemand anders wie getroost werd en mocht vertellen waarom hij/zij zo verdrietig was. Waarschijnlijk zul je amper iets laten zien aan de ander en zul je ook veel minder delen, dan diegene die wel als kind echt verdrietig mocht zijn.
Maar hoe kun je dan wel met behulp van taal zo duidelijk mogelijk maken wat jij voelt? Door vooral niet nog meer woorden te gaan gebruiken, maar door te stoppen met labelen of in hokjes stoppen van ervaring en emoties. Wanneer je blij bent, houdt dat niet in dat je altijd op dezelfde manier jouw blijdschap dient te uiten. Of wanneer je ziet aan de ander dat hij/zij een bepaald gedrag vertoont, jij er niet meteen een label aangeeft van een bepaalde emotie, omdat jij dat gedrag bij jezelf herkent wanneer jij die emotie ervaart.
Een mooi voorbeeld daarvan is zuchten. Hoe vaak wordt er wel niet aan een zuchtend persoon gevraagd “Gaat het?” of “Wat is er aan de hand?”, terwijl een zucht ook een expressie van genieten of relaxen kan zijn.
De woorden die je tegen jezelf zegt, bepalen hoe jij je gaat voelen en gedragen.
Stel jezelf de vraag in hoeverre jij taal laat bepalen hoe jij je voelt en gedraagt doordat je (on)bewust een woord hebt verbonden aan een emotie of ervaring? Vraag je dan ook af in hoeverre je taal inzet om juist jezelf ervan te weerhouden om dat te gaan doen wat je eigenlijk heel graag zou willen doen? En vraag je dan nu af hoe je taal juist zou kunnen inzetten om je beter te voelen en wel jouw doel wel te bereiken?
