De zomer is in aantocht en dus tijd om onszelf weer voor te bereiden voor de ‘How to get a bikini body in 2 weeks” shit.
Al een paar weken is het weer het gesprek van de dag; Wat mag ik wel en wat mag ik niet eten; Vorig jaar paste mij die jurk nog wel; Ik heb nu toch een geweldig fitness concept ontdekt op YouTube; O nee, weet je wel hoeveel calorieën in een banaan zitten?
De koekjes bij de koffie worden verbannen, ontbijten is zooooo 2021 en vooral veel staand werken om slappe billen te voorkomen.
Ik heb hier zelf ook aan mee gedaan. Bijna driekwart van mijn leven. Ja, je leest het goed, ruim 35 jaar van mijn huidige 51 jaar ben ik alleen maar bezig geweest met het mijzelf verbieden van bepaalde voedselstoffen, eetmomenten en verplichten tot verschillende takken sport, welke ik nooit lang kon volhouden. En dat alles voor wat? Een hel, veroorzaakt door een mindset! Een overtuiging, een gedachte, een veroordeling. Allemaal richting mijzelf. Ik moest en zou voldoen aan het ideaalbeeld dat ik voorgespiegeld kreeg vanuit mijn omgeving. Mijn lichaam was niet oké…en dus was ik hopeloos op zoek naar nog meer van die ‘How to get a bikini body in 2 weeks” shit.
Een aantal jaar geleden vroeg een vriendin aan mij of ik zin had om mee te gaan naar een tentoonstelling van Gunther von Hagens. De man achter de Body Worlds exhibition, waarbij lichamen te toon worden gesteld om meer inzicht te krijgen over onder andere de impact van bepaalde ziektes op organen. Zoals vele van ons was mijn eerste reactie huivering en weerstand. Maar toch ben ik gegaan. Ik, diegene die bij biologie les al het lokaal uit wilde rennen bij het zien van een weckglas met daarin een op sterk water gezette muis.
Ik liep de ruimte in en werd verrast.
Verrast door de schoonheid van het lichaam. Maar ook door de briljantiteit. Ik was meteen gegrepen door de functionaliteit van het lichaam. De tentoonstelling was zo opgezet dat het van herkenbaar naar onherkenbaar ging. Van extern naar intern. Naar dat wat we dagelijks zien, naar dat wat we nooit zelf zouden kunnen zien, omdat het niet zichtbaar is voor het blote oog. De prachtige snelweg aan bloedbanen rondom onze longen, de takken van ons zenuwstelsel, de hoeveel meters darmen op een zeer briljanten manier opgevouwen zodat het in ons lichaam past, de spieren rondom onze gewrichten…ik was ademloos. En ik besefte DIT BEN IK.
Ik ben niet de lelijke knieën, de cellulitis, de dikke enkels, de kippenfiletjes onder mijn bovenarmen, de dikke buik, de wallen onder mijn ogen, de littekens op mijn onderrug, de niet bruin wordende huid hoelang ik ook in de zon ga zitten, de haren die nooit eens in model willen blijven zitten, de niet op hakken kunnen lopende, de boven de broekriem uitkomende muffintop, de met de ‘pas ik wel tussen die 2 geparkeerde auto’s door?’ kont…
Ik ben én heb een fucking briljant en waanzinnig gaaf lichaam! Het is bijna niet voor te stellen hoe geniaal mijn lichaam is. Wat daar allemaal binnen, onder de zichtbare oppervlakte, zich afspeelt kan niemand, maar dan ook niemand van ons verzinnen.
Kijk eens even naar je hand en ga je vingers bewegen. Wat zie je dan allemaal? Ik zie aders die meebewegen, huid die mee rekt, de schanierfunctie van mijn knokkels. Het meest fascinerende vind ik de pezen, die lijken wel op pianosnaren, die op en neer gaan op de beweging. En dan te bedenken wat ik allemaal kan doen dankzij door deze beweging. Ik kan daardoor daadwerkelijk piano gaan spelen, schrijven, schilderen, een koffiemok vasthouden, aanwijzen, strelen, deze blog typen. Zoveel mogelijkheden waarbij wij amper stilstaan en zelden over na te denken.
Vaak is het pas wanneer het niet meer kan, dat we erbij stil gaan staan.
Ergens toen ik begin twintig was heb ik een diepliggende trombose gehad in mijn linker onderbeen. Veel pijn en jarenlang last van gehad. Maar ik zou en wilde mij niet laten kennen en dus er hard aan gewerkt om er zo weinig mogelijk last van te hebben. Anderhalf jaar geleden kreeg ik in datzelfde been een oppervlakkige trombose (ik ben geen medici, dus ik weet de exacte benaming niet, maar voor mij was dit een begrijpbare uitleg van de chirurg). Wederom veel pijn en last. En net toen ik daar een beetje overheen was, kreeg ik een half jaar later nog een. Wederom zelfde onderbeen. Daarop in een traject gegaan om te onderzoeken wat de oorzaak was en wat er eventueel aan te doen zou zijn. Tijdens een onderzoek waarbij mijn aderen onder de loep werden genomen, werd mij verteld dat er in mijn been een soort van ‘omleiding’ was gecreëerd, die er zorgde dat de doorstroming in takt bleef. Ze lieten ook zien (en horen) op een schermpje zien waar deze was en hoe goed deze werkte. Toen ik op de dag van de uitslag bij de vaatchirurg kwam, vertelde hij mij dat hij niets voor mij kon doen, omdat mijn lichaam het zelf al had opgelost, namelijk die omleiding gemaakt. En in plaats van te balen, dacht ik alleen maar ‘Hoe gaaf is dit?’. Mijn lichaam doet dit gewoon. Gewoon voor mij.
Het is mijn lichaam dat ervoor zorgt dat ik dat kan doen wat ik kan doen.
Het is mijn mindset die mij daarvan afhoudt.
Het is namelijk niet je lichaam, maar je mindset, die moeilijk doet en loopt te klagen over rimpels, platte billen en cellulitis.
Stop met het gaan zoeken naar antwoorden in de sportschool en het zoveelste dieet om te kunnen voldoen aan wat wij al jaren voorgeschoteld krijgen van het ideale lichaam. Want daar ligt alleen de focus op de buitenkant. Ga eerst op onderzoek naar het niet zichtbare. Laat je verwonderen door de kracht en perfectie van de functionaliteit van het lichaam. Leer het te bewonderen en te omarmen. En ga vanuit daar als startpunt aan de slag om jouw lichaam te optimaliseren. Niet te perfectioneren, want dat is het al.
Hoe en wat kun jij aan jouw mindset doen om jouw lichaam te optimaliseren?
(wil je leren hoe je in 4 stappen weer jezelf aan te durven kijken in de spiegel en zelfs toe te durven geven dat je eigenlijk gewoon een onwijs lekker ding bent? Klik dan hier)
