Je hoeft maar de Happinez open te slaan of een meditatie van Michael Pilarczyk aan te zetten of er komt wel 10 keer voorbij dat je je eigen pad moet kiezen, volgen, etc. Ook tijdens (coaching) gesprekken hoor ik vaak het woord pad of weg voorbijkomen. Hele stammen zijn op zoek naar hun pad…en dat was ik ook.
Totdat ik bemerkte dat het mij ging irriteren.
Niet dat ik het te vaak gehoord had of iets dergelijks, maar de gedachte dat er ergens een pad voor mij was, wat ik diende te gaan volgen, ging mij irriteren. De reden daarvan was, omdat het klonk alsof het al een vast gegeven was. Iemand had daar een pad neergelegd voor mij en ik diende dat te volgen.
Jarenlang heb ik dat gedaan wat anderen mij voorschreven. Heb ik geleefd naar de waarden en overtuigingen van de ander. Ik ging vaak aan mijzelf voorbij, puur alleen om de ander loyaal te blijven met als gevolg dat ik ’s avonds in ben hele gevechten had met alle gedachten en gevoelens die voorbijkwamen. En nu zou ik dus ook een pad moeten gaan volgen dat voor mijn gevoel door een ander al bepaald was…Nope!
Tijdens een meditatie kreeg ik een inzicht.
Er verscheen een boek voor mij, waarvan al heel wat hoofdstukken geschreven waren, maar nog veel meer bladzijdes juist leeg waren. Pak je pen en schrijf het vervolg, hoorde ik ergens iets in mijn lichaam zeggen. Of een soort van zeggen. En meteen voelde ik een soort opluchting. Een boek?
Moest ik nu een boek gaan schrijven?
Een paar dagen heb ik dit laten bezinken en meer en meer begon mijn pad de vorm aan te nemen van een boek. Of nog beter gezegd van een verhaal. Het fascinerende aan verhalen vind ik, is dat ik van tevoren niet weet hoe het zal eindigen. Elk volgend woord is nieuw. En met elk woord kan het ook veranderen. Een plottwist veroorzaken. En het is aan de schrijver wanneer zo’n plottwist gaat plaats vinden.
Een aantal jaren geleden heb ik mijn plottwist geschreven.
Ik heb toen de keuze gemaakt de pen terug te claimen en vanaf dat moment zelf te bepalen hoe het volgende hoofdstuk zou gaan verlopen. Daarvoor was het wel nodig om moed te verzamelen om echt naar de voorgaande hoofdstukken te kijken. Ik had ze er kunnen uitscheuren, versnipperen, door kunnen krassen of wit kalken, maar dat zou niets uitmaken, want het was immers de waarheid. Dat wat daar stond was een feit.
Het was onderdeel geworden van mijn geschiedenis.
In plaats daarvan heb ik de moeilijkste, misschien wel zwartste pagina’s, meerdere malen opnieuw gelezen. Net zo vaak totdat ik er ook iets positiefs uit kon halen. Ik ben dat geworden door al dat wat daar geschreven stond. En nu ik terugkijk, weet ik dat vaak niet anders kon. En ook dat ik het misschien wel nodig had om wakker geschud te worden.
Nu op dit moment, ben ik oprecht gelukkig. Met al mijn ups en downs, met mijn omgeving en eenieder die daarbij hoort. Ik ervaar veel liefde en dankbaarheid. En nu dat ik mijn pen weer terug heb, heb ik ook weer het gevoel dat ik de vrijheid van keuze heb om te bepalen hoe het verloop van mijn verhaal gaat. En de vrijheid hoe mijn verhaal eruitziet; handgeschreven of getypt, met of zonder plaatjes, de kleur van de inkt, hoe bont of juist eentonig de kaft mag zijn, de grootte van mijn lettertype…zoveel mogelijkheden. Hoe tof is dat?
En hoe tof is het dat jij dat ook kunt? Jouw eigen verhaal op jouw eigen manier schrijven in een boek dat jij helemaal mag vormen naar jouw wensen en dromen.
