(I.v.m. privacy zijn namen en rollen aangepast in de onderstaande blog met toestemming van de hoofdpersoon)
Ze zat in een stoel, hard te vechten tegen haar tranen, en keek weg van dat wat voor haar plaatsvond. Achteraf vertelde ze dat ze zoveel weerstand voelde opkomen, dat ze er bijna misselijk van werd. Voor haar stond een vrouw, die haar representeerde en een andere vrouw, voor haar zoontje. Beide hadden zichtbaar een prachtige en liefdevolle band met elkaar. Echter stond er nog een kind. Een heel klein kind, dat ze vrij vroeg in haar zwangerschap had verloren. De vrouw, die haar representeerde in het veld, deed veel moeite om ervoor te zorgen dat het levende kind aan niets te kort zou komen en zich goed bleef voelen.
Het geheel bleef een beetje in herhaling vallen en was heel herkenbaar voor haar in de stoel. ‘Ja, dat doe ik’, zie ze. Ze wilde dat haar zoontje geen last of pijn zou ervaren van het missen van het doodgeboren tweelingzusje (ze wist en voelde voor 100% dat het een meisje was).
Ik liet het nog even een beetje doorgaan zoals het nu ging. Dit was ze gewend. Hier was ze goed in. Waar ze echter niet goed in was, was om het zusje/dochtertje aan te kijken. Zowel de representanten als zijzelf konden er niet naar kijken. En dus vroeg ik ‘In welke vorm heb jij contact met haar gehad? Haar leren kennen?’ Door de miskraam tijdens haar zwangerschap. ‘En heb jij afscheid van haar genomen?’, vroeg ik daarna. Toen kwamen de tranen. Nee dat had ze niet. Ze had al haar aandacht nog meer gericht op het andere kindje in haar buik en er alles voor gedaan om hem niet ook nog kwijt te raken.
Ik nodigde haar uit om te onderzoeken wat voor haar een manier was die goed voelde om contact te maken met haar dochtertje en hoe ze afscheid zou kunnen nemen. In eerste instantie wilde ze dit bij haar representant neerleggen, maar vanuit een soort natuurlijke beweging, stond ze zelf op en betrad het veld om daar voor de eerste keer echt contact te kunnen maken. Het was zo mooi om te zien wat daar ontstond. Zoveel liefde. Het meisje werd zelfs voorgesteld aan alle andere familieleden en helemaal opgenomen in het gezin.
Familie Opstellingen zijn voor mij echte magische tools, die dat zichtbaar maken wat wij niet kunnen zien en horen, maar vaak wel kunnen voelen. En of dat nu in het eigen gezin is, op werk of op persoonlijk vlak. Alles is met elkaar verbonden en wanneer er op de ene plek iets opgelost/geheeld wordt, heeft dat ook effect op een andere plek (zoals het rimpeleffect van een druppen die valt op het wateroppervlakte en kringen veroorzaakt die steeds groter worden).
